Η γερμανική ECM Records
(AN Music) είναι μια εταιρεία με
τεράστια και αδιαπραγμάτευτη ιστορία. Δεν είμαστε σίγουροι δε, κι ενώ
σημειώνουμε αυτές τις γραμμές, αν υπάρχει άλλη ανεξάρτητη δισκογραφική, σήμερα,
σε όποιο είδος μουσικής, που να «ζει» τόσο πολλά χρόνια.
Από το 1969 η ΕCM, όπως απλά την λέμε, παραμένει και ανεξάρτητη (κάτι καθόλου εύκολο) και πάντα στην πρώτη γραμμή της contemporary music.
Πώς το καταφέρνει, για τόσο πολλές δεκαετίες, να πρωταγωνιστεί, στην «άλλη» μουσική –αναλογιζόμενοι, εν τω μεταξύ, το τι έχει αλλάξει στην μουσική παραγωγή, όλον αυτόν τον μισό plus αιώνα– είναι απορίας άξιον.
Την ECM φαίνεται πως δεν την αγγίζει ο χρόνος. Ανανεώνοντας διαρκώς το ρόστερ της, κι έχοντας πιστούς φίλους σε κάθε γωνιά του κόσμου, η γερμανική εταιρεία έχει κατορθώσει να διαφυλάξει και το ύφος της, και την παραγωγή της, σε υψηλά και πάντα ζηλευτά επίπεδα.
Κάθε χρόνο, τα τελευταία χρόνια, η ECM κυκλοφορεί περί τους 30 δίσκους. Δεν είναι λίγοι, για μιαν ανεξάρτητη ετικέτα, των δικών της υψηλών τεχνικών και αισθητικών στάνταρντ. Όμως πέρα από την ποσότητα εκείνο που μετράει είναι η ποιότητα των εκδόσεών της, που παραμένει πάντα top of the top.
Κινούμενη, μονίμως, στο χώρο των «απαιτητικών» μουσικών, η ECM ξέρει πως υπάρχει, ακριβώς επειδή δεν αλλάζει... όλα εκείνα, που δεν πρέπει ν’ αλλάξουν. Αυτό εκτιμούν οι φίλοι της, νεότεροι και παλαιότεροι, και πάνω σ’ αυτό στηρίζεται και ο σημερινός κατάλογός της.
Επτά από τις νεότερες κυκλοφορίες της ECM (παραγωγές του 2022 εννοείται) σχολιάζουμε αμέσως...
1. KEITH JARRETT: Bordeaux Concert
[ECM Records, 2022]
Το 2016 ο Keith Jarrett περιόδευσε, για τελευταία φορά, σε Αμερική και Ευρώπη, δίνοντας οκτώ συναυλίες, τρεις στις ΗΠΑ (σε Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες και Σαν Φρανσίσκο) και πέντε στην Γηραιά Ήπειρο (σε Βουδαπέστη, Μπορντώ, Βιέννη, Ρώμη και Μόναχο).
Είναι γνωστό πως από το 2018 ο μεγάλος αυτός πιανίστας της σύγχρονης μουσικής έχει αποσυρθεί από τα δρώμενα, μετά από τα δύο σοβαρά εγκεφαλικά επεισόδια που υπέστη και που θα του άφηναν, τελικώς, σοβαρά προβλήματα στο αριστερό χέρι του. Έτσι, και με τα σημερινά δεδομένα, ο Keith Jarrett δεν αναμένεται να ξαναπαίξει πιάνο (τουλάχιστον δημοσίως).
Μένουν λοιπόν οι απειράριθμες ηχογραφήσεις του από το παρελθόν, με όλων των ειδών τους σχηματισμούς ή σόλο και με μεγάλη ποικιλία αισθητικών υφών και βεβαίως υπάρχουν και τα καινούρια άλμπουμ του, αυτά που κυκλοφορεί η ECM και στα οποία καταγράφονται ανέκδοτες όψεις της πιο σύγχρονης δημιουργίας του.
Και κάπως έτσι, απ’ αυτήν την τελευταία ευρωπαϊκή περιοδεία τού κορυφαίου πιανίστα, το 2016, η γερμανική εταιρεία θα έδινε τα πιο πρόσφατα χρόνια, τα άλμπουμ “Munich 2016” (2019) και “Budapest Concert” (2020), ενώ τώρα... τριτώνει το καλό με την έκδοση του άλμπουμ “Bordeaux Concert” – δηλαδή με την καταγραφή του «τζαρετικού» live, της 6ης Ιουλίου 2016, στην Auditorium Opéra National της γαλλικής πόλης Μπορντώ.
Να πούμε πως και σ’ αυτή την περίπτωση, τού σχεδόν 80λεπτου καταγραμμένου live, το ρεπερτόριο του Keith Jarrett δεν είναι «σαφές» και, γι’ αυτό, δεν φέρει τίτλους – χωρίζεται, εννοούμε, σε δεκατρία μέρη, με αριθμήσεις από “I” έως “XIII”.
Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν https://www.lifo.gr/culture/music/keith-jarrett-ta-pio-prosfata-almpoym-toy-magoy-pianista-tis-tzaz-kai-tis-klasikis, για τα προηγούμενα «ευρωπαϊκά» CD του... όλα τα χαρακτηριστικά τής τέχνης τού Keith Jarrett βρίσκονται κι εδώ παρόντα. Και τα τεχνικής φύσεως, και τα εκφραστικής, και τα συνθετικής, και τα αυτοσχεδιαστικής.
Το λέμε αυτό και υπό την έννοια πως είναι τελείως αξεδιάλυτο τι ακριβώς είναι τι, αφού συνθέσεις και αυτοσχεδιασμοί απεμπολούν τα μεταξύ τους όρια, αφήνοντας στη θέση τους απλώς τη Μουσική – με το «Μ» κεφαλαίο.
Και τούτο, γιατί ο Keith Jarrett έχει την μαγική ικανότητα να κινείται σε όλο το μουσικό φάσμα, από το μπαρόκ και την κλασική, μέχρι την jazz, το blues, το folk και τα σύγχρονα ιδιώματα, μεταπηδώντας από το ένα στο άλλο εντελώς ανεπαίσθητα και χωρίς ποτέ να «εκβιάζει» καταστάσεις.
Νοιώθεις, δηλαδή, πως η μουσική του, που, κατά βάθος και καθ’ ύψος, παράγεται εκείνη τη στιγμή (το αντιλαμβάνεσαι αυτό απλώς και μόνον από τον τρόπο που την συνοδεύει με τη φωνή του), είναι το αποτέλεσμα όχι μόνον ενός σπάνιου ταλέντου, αλλά και πολύχρονης μελέτης, πολλών και διαφορετικών μεταξύ τους παραδόσεων – παραδόσεις, που, κάτω από τα πλήκτρα του Keith Jarrett, μετατρέπονται σ’ ένα απόλυτο, και πέρα από το χρόνο, μουσικό παλίμψηστο.
Αυτός ο καθηλωτικός τρόπος που παίζει πιάνο ο Keith Jarrett, και που βασικά «αντιπαραβάλλεται» μόνο με τον χρόνο, ούτε καν με τον τόπο (ο οποίος, τόπος, δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στην εξέλιξη τού... φαινομένου), είναι οπωσδήποτε μία διαρκής συνομιλία και με το «χθες», αλλά κυρίως με το παρόν. Τι θα ειπωθεί, και πώς ακριβώς θα ειπωθεί (δηλαδή θα παιχθεί), ούτως ώστε όλα να ολοκληρωθούν μέσα σ’ ένα μιαμισάωρο.
Ο Keith Jarrett έχει εκπαιδεύσει τον εαυτό του σκληρά και απόλυτα, προκειμένου να κατορθώσει να χωρέσει όλα αυτά, που θέλει να προβάλλει, εντός ενός συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου. Κάτι δύσκολο και επίπονο από την φύση του – και αυτός ο κάματος φαίνεται σε κάθε δευτερόλεπτο (και) αυτού του προφανώς εντυπωσιακού CD.
Το πάθος και η ένταση των χειροκροτημάτων (καθώς το να παρακολουθούσες, ζωντανά, τον Keith Jarrett αποτελούσε πάντα μια σπάνια, όσο και μοναδική εμπειρία) μαρτυρούν για όλα.
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/ecm-records-i-syghroni-moysiki-sta-nea-almpoym-tis-germanikis-etaireias
Από το 1969 η ΕCM, όπως απλά την λέμε, παραμένει και ανεξάρτητη (κάτι καθόλου εύκολο) και πάντα στην πρώτη γραμμή της contemporary music.
Πώς το καταφέρνει, για τόσο πολλές δεκαετίες, να πρωταγωνιστεί, στην «άλλη» μουσική –αναλογιζόμενοι, εν τω μεταξύ, το τι έχει αλλάξει στην μουσική παραγωγή, όλον αυτόν τον μισό plus αιώνα– είναι απορίας άξιον.
Την ECM φαίνεται πως δεν την αγγίζει ο χρόνος. Ανανεώνοντας διαρκώς το ρόστερ της, κι έχοντας πιστούς φίλους σε κάθε γωνιά του κόσμου, η γερμανική εταιρεία έχει κατορθώσει να διαφυλάξει και το ύφος της, και την παραγωγή της, σε υψηλά και πάντα ζηλευτά επίπεδα.
Κάθε χρόνο, τα τελευταία χρόνια, η ECM κυκλοφορεί περί τους 30 δίσκους. Δεν είναι λίγοι, για μιαν ανεξάρτητη ετικέτα, των δικών της υψηλών τεχνικών και αισθητικών στάνταρντ. Όμως πέρα από την ποσότητα εκείνο που μετράει είναι η ποιότητα των εκδόσεών της, που παραμένει πάντα top of the top.
Κινούμενη, μονίμως, στο χώρο των «απαιτητικών» μουσικών, η ECM ξέρει πως υπάρχει, ακριβώς επειδή δεν αλλάζει... όλα εκείνα, που δεν πρέπει ν’ αλλάξουν. Αυτό εκτιμούν οι φίλοι της, νεότεροι και παλαιότεροι, και πάνω σ’ αυτό στηρίζεται και ο σημερινός κατάλογός της.
Επτά από τις νεότερες κυκλοφορίες της ECM (παραγωγές του 2022 εννοείται) σχολιάζουμε αμέσως...
[ECM Records, 2022]
Το 2016 ο Keith Jarrett περιόδευσε, για τελευταία φορά, σε Αμερική και Ευρώπη, δίνοντας οκτώ συναυλίες, τρεις στις ΗΠΑ (σε Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες και Σαν Φρανσίσκο) και πέντε στην Γηραιά Ήπειρο (σε Βουδαπέστη, Μπορντώ, Βιέννη, Ρώμη και Μόναχο).
Είναι γνωστό πως από το 2018 ο μεγάλος αυτός πιανίστας της σύγχρονης μουσικής έχει αποσυρθεί από τα δρώμενα, μετά από τα δύο σοβαρά εγκεφαλικά επεισόδια που υπέστη και που θα του άφηναν, τελικώς, σοβαρά προβλήματα στο αριστερό χέρι του. Έτσι, και με τα σημερινά δεδομένα, ο Keith Jarrett δεν αναμένεται να ξαναπαίξει πιάνο (τουλάχιστον δημοσίως).
Μένουν λοιπόν οι απειράριθμες ηχογραφήσεις του από το παρελθόν, με όλων των ειδών τους σχηματισμούς ή σόλο και με μεγάλη ποικιλία αισθητικών υφών και βεβαίως υπάρχουν και τα καινούρια άλμπουμ του, αυτά που κυκλοφορεί η ECM και στα οποία καταγράφονται ανέκδοτες όψεις της πιο σύγχρονης δημιουργίας του.
Και κάπως έτσι, απ’ αυτήν την τελευταία ευρωπαϊκή περιοδεία τού κορυφαίου πιανίστα, το 2016, η γερμανική εταιρεία θα έδινε τα πιο πρόσφατα χρόνια, τα άλμπουμ “Munich 2016” (2019) και “Budapest Concert” (2020), ενώ τώρα... τριτώνει το καλό με την έκδοση του άλμπουμ “Bordeaux Concert” – δηλαδή με την καταγραφή του «τζαρετικού» live, της 6ης Ιουλίου 2016, στην Auditorium Opéra National της γαλλικής πόλης Μπορντώ.
Να πούμε πως και σ’ αυτή την περίπτωση, τού σχεδόν 80λεπτου καταγραμμένου live, το ρεπερτόριο του Keith Jarrett δεν είναι «σαφές» και, γι’ αυτό, δεν φέρει τίτλους – χωρίζεται, εννοούμε, σε δεκατρία μέρη, με αριθμήσεις από “I” έως “XIII”.
Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν https://www.lifo.gr/culture/music/keith-jarrett-ta-pio-prosfata-almpoym-toy-magoy-pianista-tis-tzaz-kai-tis-klasikis, για τα προηγούμενα «ευρωπαϊκά» CD του... όλα τα χαρακτηριστικά τής τέχνης τού Keith Jarrett βρίσκονται κι εδώ παρόντα. Και τα τεχνικής φύσεως, και τα εκφραστικής, και τα συνθετικής, και τα αυτοσχεδιαστικής.
Το λέμε αυτό και υπό την έννοια πως είναι τελείως αξεδιάλυτο τι ακριβώς είναι τι, αφού συνθέσεις και αυτοσχεδιασμοί απεμπολούν τα μεταξύ τους όρια, αφήνοντας στη θέση τους απλώς τη Μουσική – με το «Μ» κεφαλαίο.
Και τούτο, γιατί ο Keith Jarrett έχει την μαγική ικανότητα να κινείται σε όλο το μουσικό φάσμα, από το μπαρόκ και την κλασική, μέχρι την jazz, το blues, το folk και τα σύγχρονα ιδιώματα, μεταπηδώντας από το ένα στο άλλο εντελώς ανεπαίσθητα και χωρίς ποτέ να «εκβιάζει» καταστάσεις.
Νοιώθεις, δηλαδή, πως η μουσική του, που, κατά βάθος και καθ’ ύψος, παράγεται εκείνη τη στιγμή (το αντιλαμβάνεσαι αυτό απλώς και μόνον από τον τρόπο που την συνοδεύει με τη φωνή του), είναι το αποτέλεσμα όχι μόνον ενός σπάνιου ταλέντου, αλλά και πολύχρονης μελέτης, πολλών και διαφορετικών μεταξύ τους παραδόσεων – παραδόσεις, που, κάτω από τα πλήκτρα του Keith Jarrett, μετατρέπονται σ’ ένα απόλυτο, και πέρα από το χρόνο, μουσικό παλίμψηστο.
Αυτός ο καθηλωτικός τρόπος που παίζει πιάνο ο Keith Jarrett, και που βασικά «αντιπαραβάλλεται» μόνο με τον χρόνο, ούτε καν με τον τόπο (ο οποίος, τόπος, δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στην εξέλιξη τού... φαινομένου), είναι οπωσδήποτε μία διαρκής συνομιλία και με το «χθες», αλλά κυρίως με το παρόν. Τι θα ειπωθεί, και πώς ακριβώς θα ειπωθεί (δηλαδή θα παιχθεί), ούτως ώστε όλα να ολοκληρωθούν μέσα σ’ ένα μιαμισάωρο.
Ο Keith Jarrett έχει εκπαιδεύσει τον εαυτό του σκληρά και απόλυτα, προκειμένου να κατορθώσει να χωρέσει όλα αυτά, που θέλει να προβάλλει, εντός ενός συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου. Κάτι δύσκολο και επίπονο από την φύση του – και αυτός ο κάματος φαίνεται σε κάθε δευτερόλεπτο (και) αυτού του προφανώς εντυπωσιακού CD.
Το πάθος και η ένταση των χειροκροτημάτων (καθώς το να παρακολουθούσες, ζωντανά, τον Keith Jarrett αποτελούσε πάντα μια σπάνια, όσο και μοναδική εμπειρία) μαρτυρούν για όλα.
https://www.lifo.gr/culture/music/ecm-records-i-syghroni-moysiki-sta-nea-almpoym-tis-germanikis-etaireias
Από το fb...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρης Σαπρικης
Κατατοπιστικότατο άρθρο
Andreas Knps
Η ιστορία του Jarret και οι αναφορές που έδωσε στον τύπο μετά το θέμα υγείας του ηταν σπαρακτικές. Με τα δεδομένα του ήταν ενας υπεραθλητής του πίανου, που συνδίαζε το articulation με την μέγιστη δυνατη τεχνική αρτιότητα και του έτυχε κάτι που για τα δεδομένα του δε μπορεί να ξεπεραστεί,Τα τελευταία του κονσέρτα ίσως και εσκεμμένα απο την ECM βγάζουν αυτη τη μελαγχολία του τέλους αυτής της σπουδαίας καριέρας