Εσχάτως γυρίστηκε μια ταινία για το έργο και την
καλλιτεχνική υπόσταση των Ελβετών Giacomettis –ο Alberto Giacometti
(1901-1966), γλύπτης, ζωγράφος, σχεδιαστής και χαράκτης, υπήρξε μία από τις
μεγάλες καλλιτεχνικές μορφές του 20ου αιώνα–, που είχε τίτλο “I Giacometti” (σκ. Susanna Fanzun) και στην οποίαν
(ταινία) μουσική έχει γράψει η Hania Rani.
Κι είναι το σάουντρακ, τώρα, που αυτονομείται και που κυκλοφορεί σ’ ένα
περιποιημένο άλμπουμ από την Gondwana
(ΑΝ Music), το οποίον
άλμπουμ, κατ’ ουσίαν, επεκτείνει εκείνο το “Music for Film and Theatre” (2021), για το οποίον είχαμε γράψει παλαιότερα. Και όταν λέμε «επεκτείνει» εννοούμε, βασικά, πως το νέο CD επιβάλλει την Hania Rania ως μια κινηματογραφική
συνθέτρια – μια συνθέτρια των εικόνων.
Αυτό θα μπορούσε κάποιος να το αντιληφθεί ακόμη και από το
πρώτο άλμπουμ τής Rani στην Gondwana
(το “Esja” του 2019),
καθώς και απ’ όσα επακολούθησαν, ενώ αν ρίξεις μια ματιά στην βάση IMDb βρίσκεις την πολωνή
μουσικό να έχει υπογράψει (και) καμιά δεκαριά σάουντρακ για οθόνες (όχι λίγα,
βεβαίως, για την ηλικία της).
Τέλος πάντων και εδώ, στο “On Giacometti” (2023), η Hania Rani δεν ξεφεύγει σπιθαμή από το ύφος των συνθέσεων μέσω των οποίων μας έχει γίνει γνωστή, τα τελευταία χρόνια, καθώς το πιάνο και τα πλήκτρα της είναι εκείνα που βασικά πρωταγωνιστούν, ενώ σε δύο από τα δεκατρία κομμάτια ακούς και τσέλο (Dobrawa Czocher).
Το άκουσμα είναι ambient οπωσδήποτε. Χαλαρό, ήσυχο, χωρίς εξάρσεις. Οι απλές μελωδίες και οι χαμηλοί τόνοι κυριαρχούν, όπως κι ένα θάμπος στην παραγωγή (σε κάθε παραγωγή της Hania Rani), που ταιριάζει άνετα με το βορειοευρωπαϊκό ή και, ειδικότερα, με το nordic περιβάλλον.
Σίγουρα το άκουσμα είναι, επίσης, υποβλητικό. Δρα υποδόρια, σε «πιάνει», επιβάλλεται πάνω σου, και μέσα σου, με τον χρόνο. Έχει επίσης τον τρόπο, την δύναμη αν θέλετε, να δημιουργεί το ίδιο εικόνες. Ασυζητητί είναι «κινηματογραφικό», ρομαντικό ή και κάπως πεισιθάνατο. Τα έχει όλα αυτά το “On Giacometti”, κάτι που δείχνει πως η Hania Rani έχει επιλέξει, πλέον, τον δρόμο της, και πως πάνω εκεί θα βαδίσει, εκτός απροόπτου, και στο μέλλον.
Τέλος πάντων και εδώ, στο “On Giacometti” (2023), η Hania Rani δεν ξεφεύγει σπιθαμή από το ύφος των συνθέσεων μέσω των οποίων μας έχει γίνει γνωστή, τα τελευταία χρόνια, καθώς το πιάνο και τα πλήκτρα της είναι εκείνα που βασικά πρωταγωνιστούν, ενώ σε δύο από τα δεκατρία κομμάτια ακούς και τσέλο (Dobrawa Czocher).
Το άκουσμα είναι ambient οπωσδήποτε. Χαλαρό, ήσυχο, χωρίς εξάρσεις. Οι απλές μελωδίες και οι χαμηλοί τόνοι κυριαρχούν, όπως κι ένα θάμπος στην παραγωγή (σε κάθε παραγωγή της Hania Rani), που ταιριάζει άνετα με το βορειοευρωπαϊκό ή και, ειδικότερα, με το nordic περιβάλλον.
Σίγουρα το άκουσμα είναι, επίσης, υποβλητικό. Δρα υποδόρια, σε «πιάνει», επιβάλλεται πάνω σου, και μέσα σου, με τον χρόνο. Έχει επίσης τον τρόπο, την δύναμη αν θέλετε, να δημιουργεί το ίδιο εικόνες. Ασυζητητί είναι «κινηματογραφικό», ρομαντικό ή και κάπως πεισιθάνατο. Τα έχει όλα αυτά το “On Giacometti”, κάτι που δείχνει πως η Hania Rani έχει επιλέξει, πλέον, τον δρόμο της, και πως πάνω εκεί θα βαδίσει, εκτός απροόπτου, και στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου