MILES OKAZAKI miniature America

Ο Miles Okazaki είναι ένας νεοϋορκέζος κιθαρίστας της jazz (εν πάση περιπτώσει στη Νέα Υόρκη είναι η βάση του), που έχει ηχογραφήσει περισσότερα από δέκα άλμπουμ, από το 2006 και μετά (αν κρίνουμε και από το πώς εμφανίζεται η δισκογραφία του στο discogs). Αν και έχουμε αναφέρει τον Okazaki ως σέσιον μουσικό σε δίσκους άλλων (στο “While We’re Still Young” του σαξοφωνίστα Patrick Cornelius, το 2016) δεν έχουμε ξαναγράψει για κάποιο προσωπικό άλμπουμ του – κάτι που θα επιχειρήσουμε τώρα.

Το πιο νέο CD του ιδιότυπου αυτού κιθαρίστα (τον αποκαλούμε ιδιότυπο καθώς δεν χειρίζεται μόνον «κλασικές» ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, μα και κιθάρες τετάρτων, άταστες κ.λπ.) τιτλοφορείται “Miniature America” [Cygnus Recordings, 2024]. Βασικά, πρόκειται για ένα παράξενο άλμπουμ είκοσι-δύο κομματιών, τα περισσότερα μικρής διάρκειας (γι’ αυτό και “miniature”), που φέρουν εις πέρας πολλοί και καλοί μουσικοί. Πέρα, λοιπόν, από τον κιθαρίστα Okazaki στο “Miniature America” ακούγονται και οι Matt Mitchell πιάνο, Patricia Brennan βιμπράφωνο, Caroline Davis άλτο σαξόφωνο, Anna Webber τενόρο σαξόφωνο, φλάουτο, Jon Irabagon mezzo σοπράνο, σοπρανίνο και slide σακόφωνα, Jacob Garchik τρομπόνια, συν το τρίο φωνών Fay Victor, Jen Shyu και Ganavya.
Το άλμπουμ αυτό το ενεπνεύσθη ο Okazaki κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του, με αυτοκίνητο, από τη μια άκρη της Αμερικής στην άλλη (από το Σιάτλ στο Μπρούκλιν). Οι παραστάσεις αυτές, μαζί με άλλες ιδέες που τον απασχολούσαν, οι επαφές του με πρόσωπα (παραγωγούς κ.ά.), μα και με την Τέχνη γενικότερα (βιβλία, γλυπτά κ.λπ.) έγιναν ένα μίγμα εντός του, που θα έπαιρνε σάρκα και οστά στο East Side Sound της Νέας Υόρκης (κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, τον Δεκέμβριο του ’22 και της μείξης τον Ιούνιο του ’23).
Τονίζεται εδώ η έννοια του στούντιο, γιατί το “Miniature America” χρωστάει πολλά στις στουντιακές τεχνικές – γεγονός, που δεν το αρνείται ούτε ο Okazaki. Όπως λέει και ο ίδιος:
«Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να γράψω μερικά κομμάτια οδηγούς, για να δημιουργήσω κάποιες πρώτες ύλες και στη συνέχεια να τα ανασκάψω, ώστε να βρω τα διάφορα κρυμμένα μουσικά μυστικά τους. Υπάρχουν πολλά κομμάτια σ’ αυτό το άλμπουμ, που χρησιμοποιούν παραλλαγές αυτής της τεχνικής, κάτι που τα κάνει να μοιάζουν λιγότερο με συνθέσεις και περισσότερο μ’ ένα ηχητικό κυνήγι θησαυρού. Είχα έτοιμα κάποια περιβάλλοντα, δίνοντας μετά τις σχετικές οδηγίες στους μουσικούς. Φτιάξαμε, έτσι, δεκάδες διαφορετικά μικρά επεισόδια. Πυκνά μπλοκ ήχου. Αυτό το υλικό το επεξεργάστηκα εκ νέου στο σπίτι, μέχρι να μείνει το ελάχιστο, το οποίο αφού το αποστήθισα, μετά θα το διαμόρφωνα ξανά μαζί τους».
Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά, τελικά, πώς λειτουργούν στην πράξη; Μια χαρά, θα λέγαμε, αφού το “Miniature America” εμφανίζει ηχητική δράση και βεβαίως ροή. Είναι ένα άλμπουμ, εννοούμε, που κυλάει με άνεση και σίγουρα με ενδιαφέρον, πόσο μάλλον όταν εδώ δεν υπάρχουν μόνον μονόλεπτες μινιατούρες, αλλά και καταπληκτικές ολοκληρωμένες συνθέσεις, όπως είναι η “Zodiacal cloud” (3:43) ή η “In the fullness of time” (6:09).
Σημαντικό ρόλο στην ολοκλήρωση του υλικού του Okazaki παίζουν πάντως οι φωνές, που είτε σε ρόλο «άσκοπων συζητήσεων» είτε ως πιο κλασικά φωνητικά είτε ως ποιητικά spoken words (Emily Dickinson, Sylvia Plath, William Carlos Williams κ.ά.) εισβάλλουν στα οργανικά patterns, αναμορφώνοντάς τα.
Ένα άλμπουμ «σύγχρονης μουσικής», με στοιχεία jazz, avant-garde, αυτοσχεδιασμού και πειραματικά έκανε ο Miles Okazaki, που ώρες-ώρες ακούγεται εντελώς απογειωτικό.
Επαφή: www.milesokazaki.com