ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 552

7/12/2023
Προσπαθούσα να θυμηθώ ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος με τούρκικα που αγόρασα ποτέ και ενώ έψαχνα... στη μνήμη μου... στα 90s, θυμήθηκα αυτό το αριστούργημα, που το είχα ακούσει σίγουρα πριν από το 1985 και είπα... α, εδώ είμαστε.
Γι’ αυτή την περιπτωσάρα είχα γράψει γ@μιστερό άρθρο στο Jazz & Τζαζ, μάλλον πριν το 2010, ενώ αργότερα θα το περνούσα και στο δισκορυχείον (δες στα σχόλια). Πολύ θα ήθελα να την ξαναπιάσω αυτή την ιστορία –και κάποια στιγμή θα το κάνω–, γιατί τώρα γράφω άλλα τόσα... Ένα απόσπασμα εδώ...

Περί το 1983 (στον δίσκο δεν αναφέρεται χρονολογία, αλλά τότε πρέπει να ήταν - ίσως και λίγο αργότερα) εμφανίστηκε στην ελληνική αγορά ένα LP, σε ετικέτα Virgin, υπό τον τίτλο “Bazaar/Istanbul Express 02:00”. O Γιώργος Μαρκάκης είχε δημιουργήσει μία πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή, επιλέγοντας κομμάτια από διάφορα άλμπουμ των δύο συγκροτημάτων (ανάμεσά τους το φοβερό “Hodja vender tilbage” από το live των Bazaar, το “Istanbul express” και το “Urfa” από το φερώνυμο άλμπουμ των Istanbul Express κ.λπ.), ρίχνοντας, κατά κάποιο, τρόπο... το μπουκάλι με το άγνωστο μήνυμα στη θάλασσα. Θυμάμαι, πως είχα ακούσει τότε κάποια κομμάτια στο ραδιόφωνο και πως είχα πάθει πλάκα. Μου άρεσαν πολύ. Και παρ’ όλο τις κακές κριτικές που είχα διαβάσει στα περιοδικά της εποχής (οι συνάδελφοι «κράζανε», στο στυλ «έρχονται οι Τούρκοι να μας δείξουν πώς θα παιχτούν τα δημοτικά μας;» – ΟΚ, η εποχή ήταν ακόμη πρώιμη στην Ελλάδα για ethnic παρεκτροπές, αν και τούτο δεν μας απαλλάσσει από το να μην βλέπουμε μπροστά απ’ την μύτη μας), αγόρασα αμέσως το άλμπουμ, απολαμβάνοντάς το, σε διάφορες φάσεις, μέσα στα χρόνια.

7/12/2023
Τον Özdemir Erdoğan –δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση με τον «σουλτάνο», αν και δεν το νομίζω– δεν τον ξέρουν στην Ελλάδα, παρότι θα έπρεπε. Όχι μόνο γιατί είχε διασκευάσει το «Έφυγε, έφυγε» των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα, που είχε πρωτοπεί ο Στέλιος Καζαντζίδης το 1966, ως “Duyduk duymadιk demeyin” (άκου στα σχόλια), αλλά και γιατί είχε επισκεφθεί την Αθήνα το καλοκαίρι του 1972, για να συμμετάσχει στην 5η Ολυμπιάδα Τραγουδιού στο Παναθηναϊκό Στάδιο (7-9 Ιουλίου), με το τραγούδι “Gurbet” (Ξενητειά) (άκου επίσης στα σχόλια), μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του στην Τουρκία, που θα ερμήνευε η σύζυγός του Ayşen Erdoğan. 

Τότε είχε φωτογραφηθεί μπροστά από τον εύζωνα, στο Σύνταγμα, μαζί με την Ayşen.

6/12/2023
Θυμάμαι παλιά σε μια συνέντευξη τον Δημήτρη Πολύτιμο να λέει «παίζαμε πρωινό στον Αρέτα» και τον άσχετο συντάκτη να ακούει και να γράφει «παίζαμε πρωινό στο Ναρέτα» (να μετατρέπει δηλαδή το πρόσωπο σε… μαγαζί!
Σήμερα διαβάζω:
>>Το συγκρότημα όμως δεν κατάφερε να βρει εταιρεία για να κυκλοφορήσει δίσκο μεγάλης διάρκειας ενώ μια μαγνητοσκοπημένη τους εμφάνιση για την εκπομπή του Νίκου Μαστοράκη «Δισκοθήκη» που είχε θεματολογία για τη νεολαία κόπηκε από τη λογοκρισία.<<
Καλά, αφήνω κατά μέρος αυτό το... κόπηκε από τη λογοκρισία, που έχει καταντήσει καραμέλα, με αυτούς που το γράφουν να αγνοούν τι ακριβώς σημαίνει «λογοκρισία», αλλά μένω στην εκπομπή «Δισκοθήκη, που είχε θεματολογία για τη νεολαία». Προφανώς το άτομο που τα γράφει αυτά νομίζει πως υπήρχε κάποια εκπομπή στην τιβί με νεολαιίστικα θέματα και κάπου εκεί ανάμεσα έμπαιναν και τραγούδια. Αγνοεί δηλαδή πως ο τίτλος της εκπομπής ήταν «Δισκοθήκη για Νεολαία» και όχι σκέτο «Δισκοθήκη», και πως ήταν μία καθαρά μουσική εκπομπή.
Πιο κάτω στο ίδιο άρθρο λέει: >>«Ο Ντάμης ο ληστής» αλλά η δισκογραφική εταιρεία ζήτησε αλλαγή του τίτλου για να αποφύγει προβλήματα με τη λογοκρισία<<
Ζήτησε η εταιρία αλλαγή του τίτλου από ποιον; Δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος ούτε τι γράφει, ούτε πολύ περισσότερο τι είχε γίνει.
Στον «Μπάλλο» του Σαββόπουλου υπήρχε τραγούδι «Ο παλιάτσος κι ο ληστής». Εκεί δεν ενοχλούσε την εταιρεία η λέξη «ληστής»; Απλά στο LP δεν υπήρχε λόγος να αλλαχτεί η λέξη από την εταιρεία την ίδια, όχι από την λογοκρισία, γιατί οι παραγωγοί στο ραδιόφωνο θα μπορούσαν να μεταδώσουν οποιοδήποτε άλλο τραγούδι από τον δίσκο και να τον διαφημίσουν. Στο 45άρι όμως οι επιλογές είναι μόλις δύο. Και όταν έπιανε ο άλλος το δισκάκι στα χέρια του και διάβαζε πάνω «Ντάμης ο ληστής» μπορεί να μην το μετέδιδε και να το πέταγε (δηλαδή κι εγώ άμα διάβαζα όχι ληστής, αλλά Ντάμης -άκου... Ντάμης!- μάλλον θα έκανα το ίδιο ) . Οπότε η ίδια η εταιρεία κάνει τον «ληστή» «σκληρό», για να αποφύγει μία ενδεχόμενη τέτοια αντιμετώπιση (περιττό να πω πως μέσα στο τραγούδι η λέξη «ληστής» ακούγεται). Δεν ζήτησε δηλαδή από κανέναν αλλαγή, απλά τον άλλαξε μόνη της.
Παρακάτω στο ίδιο άρθρο διαβάζεις «ΕΜΙΕΛ» αντί για ΕΜΙΑΛ, πως η «Η ώρα του Stuff» είναι ψυχεδελικό τραγούδι και άλλα τέτοια φαιδρά, ων ουκ έστιν αριθμός, που δείχνουν την παντελή άγνοια του ατόμου γύρω απ’ αυτά τα θέματα.

5/12/2023
Και καπάκι μετά το "Σούξου μούξου του" τάιζα τα τζουκ-μποξ μ' αυτό...
Ήταν η εποχή των σλογκανικών τραγουδιών, στα μέσα της δεκαετίας του '70, στα οποία ειδικεύονταν ο Μουσαφίρης, ο Ψυχογιός και ορισμένοι ακόμη.

Δεν είναι να τα υποτιμάς αυτά τα κομμάτια, πόσο μάλλον όταν ακούς τον Ψυχογιό να λέει... «Ψηλά δε φτάνει μόνο ο αητός / μα γλείψε-γλείψε φτάνει και το σαλιγκάρι»...
https://www.youtube.com/watch?v=sh0iiCrH6i4

5/12/2023
Επειδή διαβάζω διάφορα περί Παπαδιαμάντη (συνήθως ό,τι να ’ναι), με αφορμή τη νέα «Φόνισσα», μεταφέρω εδώ, ξανά, κάτι σύντομο και πολύ δυνατό για τον Σκιαθίτη, γραμμένο από τον Δημήτριο Τσάκωνα (πανεπιστημιακός, υφυπουργός και υπουργός και στις δύο χούντες, Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη), στην «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας»:
«H προσπάθεια του Παπαδιαμάντη ήταν ιδεαλιστική. Ζώντας κατά Χριστόν οφείλει να διάγει ασκητικά. Αυτού λοιπόν του λιτού πνεύματος τη διεύρυνση θέλει να επιτύχει μέσα στη διαμορφούμενη “αστική κοινωνία”, σε μια στιγμή όπου οι τελευταίοι εκπρόσωποι του ελληνικού διαφωτισμού (Ασώπιος, Κουμανούδης, Καστόρχης) εξαφανίζονταν από το ιστορικό προσκήνιο νικημένοι. Και εντάσσεται μεν ο Παπαδιαμάντης στο πνεύμα του αντιδιαφωτισμού (που έχει τις ρίζες του στον Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη, στον Νικόδημο Αγιορείτη και στον Μακάριο Νοταρά), αλλά όχι και της φεουδαρχίας, αφού με το να επιτίθεται κατά των δεσποτάδων με σφοδρότητα, που ξεπερνάει κατά πολύ τους κολάφους και αυτού ακόμη του διαφωτισμένου Κοραή, κτυπάει το κατ’ εξοχήν ορατό στρώμα της νεοελληνικής φεουδαρχίας. Την ίδια επιθετικότητα και ειρωνεία διατηρεί και απέναντι πλουτοκρατών, κοτζαμπάσηδων και πολιτικάντηδων, γιατί οι πολιτικοκοινωνικές αφορμήσεις του είναι ευαγγελικές. Επιχειρεί, ο Παπαδιαμάντης, χωρίς να είναι απόλυτα συνειδητό, σύνθεση ορθοδοξίας και σοσιαλισμού, χριστιανισμού και καταπιεσμένων. Έχει το όραμα μιας Ελλάδας υπαίθριας και θεοσεβούμενης, αυθεντικής και τραυματισμένης, αργοκίνητης στις νοοτροπίες της, παραδοσιακής στις συμπεριφορές της και εκρηκτικής συχνά στα ξεσπάσματά της».

5/12/2023
Δεν ψήφισαν κατά των τραπεζιτών, κατά της Λαγκάρντ και του Στουρνάρα, μαζί με τους οποίους αποδεκάτισαν την ελληνική κοινωνία, αλλά προτίμησαν το «παρών». Η πλέον συστημική «αριστερά» του τόπου (Τσακαλώτος, Αχτσιόγλου, Χαρίτσης) δείχνει τα... χρυσά δόντια της από γεννησιμιού της.

5/12/2023
Καλά... Νέα Αριστερά βρήκαν να πουν το κόμμα οι αποχωρήσαντες Συριζαίοι; Εγώ θα ντρεπόμουν...
Πέρα από το γεγονός πως Νέα Αριστερά υπήρχε στην Ελλάδα στη δεκαετία του ’60 (ανάμεσα και ο Σωτήρης Πέτρουλας) και που ενεργοποιήθηκε ως οργάνωση και στην μεταπολίτευση με ιδιαίτερη δραστηριότητα (ιδεολογική και οικονομική εξόρμηση, έκδοση περιοδικού κ.λπ.), υπήρξε και η New Left στην Αμερική στα σίξτις, ένας από τους ισχυρότερους προμαχώνες της αντικουλτούρας, με τεράστια επιρροή στα πανεπιστήμια, με συνεχείς αντιπολεμικές δράσεις, δίπλα στους Μαύρους Πάνθηρες και στην Angela Davis, δίνοντας μάχες μέσα στην κοινωνία ενάντια στον ρατσισμό, ενάντια στη στρατολόγηση για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία.
Και όπως θα έλεγε τότε (1969) και ο J. Edgar Hoover (FBI): «Ποτέ πριν σ’ αυτή τη χώρα δεν υπήρξε τόσο ισχυρό επαναστατικό μαρξιστικό κίνημα νεολαίας, που να είναι τόσο πρόθυμο να καταστρέψει την κατεστημένη εξουσία».

Νέα Αριστερά ο Χαρίτσης και η Αχτσιόγλου; Γελάω και μόνο που το σκέφτομαι...

4/12/2023
Ταϊσμένο στα τζουκ-μποξ επί τη εμφανίσει...

https://www.youtube.com/watch?v=KURWJ3vfMak

4/12/2023
«Ήταν και τα ξένα ακούσματα, για παράδειγμα την εποχή που τέλειωνα το Γυμνάσιο (1973) ή τα πρώτα χρόνια στο πανεπιστήμιο ακούγαμε βεβαίως ροκ. Εκτός από τους Έλληνες, τους Poll, τους Socrates Drank the Conium, τους Πελόμα Μποκιού και τα υπόλοιπα συγκροτήματα της εποχής μου, ήταν και το Γούντστοκ, οι Beatles, οι Rolling Stones κ.λπ. Όλα αυτά ήταν ακούσματα... και συμμετοχή στα πάρτυ. Εντάξει εκεί δεν χορεύαμε ελληνικά τραγούδια ή τσάμικο, στα πάρτυ τα νεανικά ή τα μαθητικά, χορεύαμε σέικ».
[Δημήτρης Κουτσούμπας στον Χατζηνικολάου]

Έπειτα απ’ αυτό περιμένω τον Κουτσούμπα να τιμήσει, μετά τον Μικρούτσικο, τον Ξαρχάκο και τους λοιπούς του «έντεχνου», και τον… Robert Williams.
Πλάκα-πλάκα μια τιμητική εκδήλωση στο παλιό, επί δικτατορίας, ελληνικό ροκ (και στο ξένο ροκ της εποχής) από το ΚΚΕ χρειάζεται. Και να γίνει και μια μικροέκδοση από το κόμμα, και να γραφτούν και τα σχετικά. Σαν εκείνο το κείμενο που είχα γράψει εγώ τον προηγούμενο Γενάρη (δες στα σχόλια).

2/12/2023
Κάτι προετοιμάζω να γράψω σχετικό με τον Γιώργο Ιωάννου και καθώς σκέφτομαι μερικά από τα ποιήματά του γίνομαι ράκος. Δεν θέλω να ξαναγράψω τίποτα... Όχι ποιήματα, γιατί δεν γράφω ποιήματα, αλλά τίποτα...

2/12/2023
Θεωρητικά το θέτω. Είναι ποτέ δυνατόν να είναι καλύτερη κινηματογραφική Φόνισσα η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη από την Μαρία Αλκαίου ;

2/12/2023

Stardust International (Σουηδοί) & Tayfun (Τούρκος) (1973)

https://www.youtube.com/watch?v=SX8QFUtXVq8